Wszoły Rallicolidae Pseudonirmidae - CZĘŚĆ SZCZEG.

UWAGA- JEŚLI W PARAMETRACH SĄ RÓZNICE DATY, STRON, WYDAWNICTWA ITP. PATRZ ZAWSZE NA OPIS AUKCJI ON JEST NAJWAŻNIEJSZY.

Autor

Jadwiga Złotorzycka

Maria Modrzejewska

Wszoły

(Mallophaga)

Cześć szczegółowa

Rallicolidae i Pseudonirmidae

Wydawnictwoilustracje zdjęcia rysunkiStronOkładka, oprawaStan i inne informacjeWUWtak180miękkaNOWA

Książkajest kontynuacją opracowań J. Złotoryjskiej: "Wszoły(Mallophaga). Część ogólna" (1994) oraz "Częśćszczegółowa. Goniodidae i Philopteridae" (1997). Opracowanieniniejsze dotyczy dwóch kolejnych rodzin wszołów, pasożytującychprzede wszystkim na ptactwie wodnym. Publikacja jest przeznaczona dlazoologów, entorologów, parazytologów i ornitologów. Wartość jejpodnosi polsko-angielski słowniczek rzeczowy, dzięki któremu treśćjest zrozumiała również dla obcokrajowców.

Niniejsze opracowanie jest drugim tomem częściszczegółowej Mallophaga (Złotorzycka1997) i dotyczy następnych rodzin(Rallicolidae i Pseudonirmidae) z nadrodziny Philopteroidea(Ischnocera). Zachowałyśmy taki sam układ treści, jak to byłoprzyjęte w poprzedniej części, dotyczącej Goniodidae iPhilopteridae. Klasyfikacja wszołów z rodzin Rallicolidae iPseudonirmidae, wyłącznie paso­żytów europejskich ptaków,została zaczerpnięta z części ogólnej Mallophaga (Złotorzycka1994),przy czym klucz do oznaczania rodzin należących do Phi­lopteroideai mogących występować w Polsce jest zamieszczony u Złotorzyckiej(1997).Klucze w obrębie Rallicolidae i Pseudonirmidae są tutajdoprowadzone do rodzajów. Gatunki zaś uszeregowałyśmy wedługpodobieństw morfologicz­nych, co najczęściej wykazywałozbieżność z pokrewieństwami wśród odpowie­dnich żywicieli.Takie korelacje stanowią treść reguł parazytogenetycznych, któresą krótko zdefiniowane w „Słowniku parazytologicznym"(Złotorzycka [red.] 1998).Opisom gatunków towarzyszą następujące dane: synonimy wedługoryginalnej pisowni, nazwa żywiciela typowego, terra typica danegogatunku wszoła, a także obszar, na którym stwierdzano jegoobecność. Dane te pochodzą z literatury źródłowej i kataloguwszołów (Złotorzycka i Modrzejewska1988). Starałyśmy się ponadto możliwieskrupulatnie informować o miejscu zdepono­wania typów opisowych(holotypy, neotypy i lektotypy wszołów). W literaturze przedmiotuwielu autorów uwzględnia w obrębie serii typów oprócz holotyputakże i allotyp (wybrany osobnik odmiennej płci niż holotyp) ianalogicznie neo-allotyp w stosunku do neotypu. Wprawdzie ostatniewydanie „Kodeksu nomen­klatury zoologicznej" z roku1985 nie zaleca wyodrębniania allotypu,określając serię typów jako holotyp i paratypy, ale niewprowadzałyśmy tych upraszczają­cych zmian, jeśli autorzy,zwłaszcza starszych prac, wyróżniali allotypy. W wie­luprzypadkach niejasności taksonomiczne skłaniały nas do załączeniaodpowie­dnich komentarzy; stanowią one często nasz oryginalnywkład do treści książki. Diagnozy poszczególnych taksonówsporządzałyśmy według oryginalnych opi­sów i redeskrypcji,posiłkując się także „kluczami" Złotorzyckiej(1978, 1980). Wszystkie opisy gatunków sąilustrowane, przy czym pierwszeństwo w doborze rycin miały rysunkiwykonane na podstawie typów opisowych. Uwzględnione podgatunkiotrzymywały łączny opis gatunku, w którego skład wchodziły.

Instytucje oraz prywatne kolekcje, w których sąprzechowywane typy opiso­we omawianych gatunków lub podgatunkówwszołów, oznaczyłyśmy w tekście umownymi skrótami.