STEFAN OTWINOWSKI - TWORCZOSC NARRACYJNA - NOWA

UWAGA- JEŚLI W PARAMETRACH SĄ RÓZNICE DATY, STRON, WYDAWNICTWA ITP. PATRZ ZAWSZE NA OPIS AUKCJI ON JEST NAJWAŻNIEJSZY.

OPIS

Jerzy Smulski

Twórczość narracyjna Stefana Otwinowskiego

Rok wydaniaWydawnictwoilustracje zdjęcia rysunkiStronOkładka, oprawaStan i inne informacje1993TNT-167miękkaNOWAOpis

Przedmiotem niniejszej rozprawy jest — zgodnie z jej tytułem — narracyjna twórczość Stefana Otwinowskiego. Oznacza to, że obiekt naszego zainteresowa­nia stanowią powieści, opowiadania i nowele autora Czasu nieludzkiego; wy­powiedzi o innym statusie genologicznym (dramaty, felietony, teksty publicys­tyczne czy krytycznoliterackie) przywołane zostaną jedynie wtedy, gdy będą tworzyć ważny kontekst interpretacyjny dla prozy autora Marionetek.

Dodajmy, że krytykę literacką — tak w okresie międzywojennym, jak i po wojnie — uprawiał Otwinowski jedynie okazjonalnie. Nie była to więc krytyka autorska współbieżna, lecz jedynie krytyka uprawiana jako „rzecz druga", upodrzędniona wobec praktyki twórczej autora', dlatego nie wydaje się, by konieczne było poświęcanie jej osobnego rozdziału tej rozprawy.

Podstawowym celem pracy jest ukazanie ewolucji twórczości Otwinowskiego oraz jej historycznoliterackich związków i powinowactw, a w konsekwencji — określenie rangi i miejsca pisarstwa autora Własnej winy w literaturze polskiej XX wieku. Z założeniem tym wiąże się konieczność uwzględnienia dwóch perspektyw: diachronicznej i synchronicznej. Perspektywa pierwsza pozwala na prześledzenie ewolucji prozy Otwinowskiego oraz na analizę czynników — tak zewnętrznych, jak stricte artystycznych —które ojej przemianach zadecydowa­ły. Przyjęcie synchronicznego punktu widzenia zmierza do wskazania stałych cech tej twórczości.

Warunkiem interpretacji historycznoliterackiej dzieła jest włączenie go w kontekst. Stąd w rozważaniach tych pojawiać się będą nieustannie uwagi zmierzające do rekonstrukcji historycznoliterackich okoliczności, w których powstawały powieści i opowiadania Otwinowskiego. Omawiając powieść o doj­rzewaniu (roman de l'adolescence), powieść środowiskową, prozę powojennego psychologizmu, literaturę socrealistyczną czy „nowy autobiografizm", zmierza­my do ukazania — użyjmy sformułowania Janusza Slawińskiego2, do którego koncepcji tu nawiązujemy — „pola możliwych decyzji twórcy". Celem finalnym naszych rozważań jest jednak zawsze wyodrębnienie tych właściwości prozy Otwinowskiego, które są niesprowadzalne do jej kontekstowych przyporząd­kowań, a więc wskazanie na indywidualny charakter artystycznych inicjatyw autora Nagrobka.

W myśl przyjętych tu założeń rozdziały od I do VI przynoszą chronologiczne omówienie pisarstwa Otwinowskiego, rozdział ostatni zmierza natomiast do

' Rozróżnienie M. Placheckiego (Wprowadzenie do krytyki autorskiej. Teksty 1976, nr 4-5, s.213).

'J.Stawiński, Analiza, interpretacja i wartościowanie dzielą literackiego, [w zbiorze:] Problemy metodologiczne wspóiczesnego literaturoznawstwa, pod red. H.M arkiewicza i J.Sławińskiego, Kraków 1976, s-116.

spis treści lub fragment

Wstęp ................................

Rozdział I

W kręgu debiutu ..........................

Rozdział II

Powieść zapomniana ........................

Rozdział III

Wobec powojennego historyzmu ..................

Rozdział IV

Powieść o lęku ............................

Rozdział V

W kręgu doświadczeń socrealistycznych .............

Rozdział VI

Między psychologią a etyką ....................

Rozdział VII

Autobiografizm jako postawa i jako strategia autobiograficzna .

Zakończenie ............................

Indeks osobowy ...........................

Summary .............................