NAUKA O ROWNANIACH KWADRATOWYCH - PROCES NAUCZANIA

UWAGA- JEŚLI W PARAMETRACH SĄ RÓZNICE DATY, STRON, WYDAWNICTWA ITP. PATRZ ZAWSZE NA OPIS AUKCJI ON JEST NAJWAŻNIEJSZY.

-Henryk Ruszczyk, Gustaw Treliński

Tytuł

Wykorzystanie modelu organizowania uczenia się w fazie planowania procesu nauczania na przykładzie pojęcia wartości bezwzględnejnauki o równaniach kwadratowych

Rok wydaniaWydawnictwoilustracje zdjęcia rysunkiStronOkładka, oprawaStan i inne informacje1998WSPtak28miękkaNOWA

Nie jestem nauczycielem; jedynie towarzy­szem podróży, którego zapytałeś o drogę. Wskazatem naprzód — przed siebie, ale i przed ciebie

Kierowanie uczeniem się matematyki w toku lekcji wymaga przede wszystkim solidnego przygotowania się do niej. Nie wystarczy dobra znajomość faktów teo­retycznych z matematyki, choć jest konieczna; potrzebna jest głęboka refleksja związana z przetworzeniem danych treści w propozycję dydaktyczną. Niezbędne jest uświadomienie sobie i zaplanowanie tych działań, które gwarantują realizację trzech poziomów celów kształcenia. Wygodnie przy tym układ zabiegów osoby przygotowującej się do lekcji ująć w formę schematu - modelu dydaktycznego; ułatwia on systematyzowanie czynności nauczyciela i może być użytecznym na­rzędziem dla studenta, mającego niewielkie doświadczenie w tym zakresie.

l. Wprowadzenie

Uczenie się jest procesem niezmiernie złożonym i w niewielkim stopniu poznanym. Jedną z możliwości metodologicznych jego badania jest stwo­rzenie teoretycznej, uproszczonej reprezentacji (modelu) procesu, nie takiej jakim jest on w rzeczywistości, ale jakim mógłby być, zgodnie z wynikami badań i obserwacjami praktyki. Opracowano wiele modeli dydaktycznych; z jednej strony pozwalają one formułować zasady, według których należy postępować, z drugiej zaś wytyczają kierunki i stanowią podstawę progra­mów badawczych dydaktyki. Wśród nich możemy wyróżnić (m.in): piage-towski schemat interioryzacji, wykorzystywany w koncepcji czynnościowe­go nauczania matematyki w rozumieniu Z. Krygowskiej (por. Piaget 1966; Krygowska 1977; Treliński 1997), układ reprezentacji J. Brunera (Bruner 1978), normatywną (a więc pozwalającą odróżniać działania właściwe i błęd­ne) teorię poziomów myślenia P. van Hiele (por. U. i G. Treliński 1996).

W tych modelach uczenia się - nauczania matematyki centralne miejsce zajmuje działalność ucznia (Broekman 1995). Nauczyciel zaś ma być mą­drym doradcą, który organizuje uczenie się wychowanka, kieruje i kontro-